Albüm: Femme Fatale
Yıl: 2011
Parça listesi:
1. Till the World Ends
2. Hold It Against Me
3. Inside Out
4. I Wanna Go
5. How I Roll
6. (Drop Dead) Beautiful - Featuring Sabi
7. Seal It with a Kiss
8. Big Fat Bass - Featuring will.i.am
9. Trouble for Me
10. Trip to Your Heart
11. Gasoline
12. Criminal
Bonus Track'ler:
13. Up n' Down
14. He About to Lose Me
15. Selfish
16. Don't Keep Me Waiting
17. Scary
"Zirveye çıkmayı hedefleyen bir albüm olduğundan olsa gerek, albüm tekrar tekrar dinlendiğinde genel anlamda tatmin eden bir albüm."
Britney Spears'ın en son single'ı "3" hakkında söylenebilecek bir şey varsa bu da klasik tarzından esintiler taşımasının yanı sıra Blackout ve Circus'taki şarkılardan farklı bir havası olduğuydu, ki bu anlamda bir nevi gelecek hakkında bir gösterge işlevi gördüğü söylenebilir çünkü Femme Fatale, Spears'ın da kendi söylediği gibi daha önce kaydettiği hiç bir albümle benzerlik göstermiyor. Normalde bu onun kendini ve müziğini yenilemesi olarak da yorumlanabilir ama özellikle Britney'in My Prerogative sonrası yaşadıkları ve bu dönemlerde çıkardığı albümler göz önüne alınırsa yapılması gereken esas yorum Britney'in sadece müziğinin değil, kendinin de kontrolünü kaybediyor oluşudur-yani evet, Britney (hiçbir zaman değilse de) çoğu zaman yaptığı müziğin üretim aşamasına katkıda bulunmadı, ama özel hayatının kontrolden çıkışı sonrasında akıl sağlığını dahi tehlikeye attıktan sonra yavaş yavaş prodüktörlerin onun için diktiği kıyafetleri giyen bir pop yıldızından kumandası yapımcıların ellerinde olan ve onların ticari zekaları çerçevesinde hareket eden bir robota dönüştü. Bunun yegane sebebi şarkıcının hala ayakta durabildiğini kanıtlamak istemeleri (çünkü pop yıldızlarının bahaneleri olamaz), ve bunu Britney'in isteyip istememesi önemli değil çünkü o hala marka değeri olan bir pop yıldızı, dolayısıyla fırsat varken onun ismini kullanıp herhangi bir ürün çıkartmak onları kâra geçirecek; Britney'in ismi, sesi ve yüzü onların elindeyken onun şarkı söyleyememesi önemli değil, çünkü yapımcılar en iyi prodüktörleri getirebilecek güce sahipler. Son iki albümünde de durum böyleydi ama Femme Fatale'de bu durum zirve yaptığı için her şey açıkça gözler önünde: üst üste binen elektronik tınılar, jenerik Euro-pop/Eurodisco melodileri, vocoder ile tecavüze uğramış vokaller Blackout ve Circus'ta da vardı ama Blackout'un vahşi, karanlık yapısı ve çeşitliliği In the Zone ile örtüşürken Circus'taki pamuk şeker tatlılığındaki şarkılar Britney'in cılız ama bir o kadar da hâla The Mickey Mouse Club döneminden çıkamamış sesine uyduğu için bu albümler bir şekilde Britney hala kendisi gibi dedirtiyordu; bu sefer amaç Britney Spears ismini sağlam bir şekilde yeniden zirveye çıkartmak olduğu için amaç ona ait bir albüm çıkartmaktan ziyade 21. yüzyıl pop müziğinin en iyi ürünlerini ortaya koymak ve bu amaçla da öncekilerden daha geniş bir prodüktör ordusu albümü şekillendiriyor. Bu insanlar gerek Spears'la önceki albümlerinde çalışmış olduğu insanlar olsun, gerek birlikte ilk defa çalıştığı insanlar olsun, sonuç hep aynı: will.i.am düeti "Big Fat Bass" the Black Eyed Peas ile kaydettiği son iki albümdeki saçmalamalarından bir gram ayrılmıyor, Kesha'nın kaleme aldığı "Till the World Ends" kendi albümünde olsaydı kesinlikle sırıtmazdı, Ester Dean'in sözlerine katkıda bulunduğu "(Drop Dead) Beautiful" sanatçının Nicki Minaj için yazdığı şarkılar gibi (ki eşlik eden rapçi Sabi de Minaj'ın karbon kopyası), ve de en önemlisi Britney'in kariyerinin en başından beri yanında olan Max Martin ile Kesha'nın yıldızının parlamasını sağlayan ve Circus prodüktörlerinden Dr. Luke albümün ana prodüktörlüğünü üstlenerek parçalara genel anlamda bir ivme kazandırsalar da tam anlamıyla orijinal bir iş çıkartıp çıkartmadıkları tartışılır, özellikle onların prodüksiyonunu yaptığı şarkılar Robyn için yazdıkları "Time Machine" i çağrıştırıyor adeta. Yine de bu iki adam günümüz pop müziğinin hit makinalarından, dolayısıyla Britney'in elinden tutmaları bu albümü dinlenebilir (ve de eğlendirebilir) kılmakta; herhangi birinin söyleyebileceği şarkılar Spears sayesinde değil, onların sayesinde hacimleniyor ve eğlendiriyor.
Zirveye çıkmayı hedefleyen bir albüm olduğundan olsa gerek, albüm tekrar tekrar dinlendiğinde genel anlamda tatmin eden bir albüm: içinde her ne kadar monoton "Seal It with a Kiss", çakma bir Usher balladı olan "Inside Out" ve rahatsız edici efektleriyle kendini dinletmeyen "How I Roll" gibi hatalar barındırsa da bağımlılık yaratan bir nakarata sahip olan "Till the World Ends", dinlendiği vakit bulutların üzerine çıkartan "Trip to Your Heart", basit ama etkili formülüyle albümün belki de en iyi şarkısı "Gasoline" ve de In the Zone için "Everytime" ne ise bu albüm için o olan, albümün ağır aranjmanlarından ve hızlı işleyen temposundan uzak, sakin "Criminal" albümün son izlenimini kötüden iyiye çıkartmayı başarıyor. Bu izlenim Britney'in albüm sattırması için yeter de artar bile, çünkü artık müzikal anlamda özgünlüğünü neredeyse tamamen kaybetmiş biri olduğu Blackout/Circus/Femme Fatale üçlemesinde rahatça gözlemleniyor-Britney Spears'ın bu konuda yapabileceği bir şey yok, o sadece şarkıları söylemekle yükümlü, albümü modern kılmak için etrafa serpiştirilmiş öğelerin ("Hold It Against Me" deki trance beat'leri, "I Wanna Go" daki ıslıklar, "Inside Out" taki dubstep kırıntıları, "Criminal" daki flüt melodileri) ve genel anlamda çok katmanlı prodüksiyonun içine gömülmüş de olsa, üzerinde yapılan oynamalar yüzünden ard arda herhangi iki şarkıda sesi farklı da çıkıyor olsa (bkz. "Trouble for Me" ve "Trip to Your Heart") Britney sonuçta orada, onun için yapılmış şarkıları söylemekle yükümlü biri olarak bu görevini fazlasıyla yerine getirdiği için şarkıların derinine inip inmediği farketmiyor hiç, artık pop müziğin çığrından çıktığı 2010'lu yıllarda lider olarak başı çekmeye hazır ve bu dönüşüm (yukarıda bahsi geçen dönüşümle birlikte) bu üçlemenin son ayağında tamamlandı.
[Albümün Avrupa ve Kuzey Amerika'da yayınlanan Deluxe Edition'ında dört bonus track yer almakta: nakaratı vocoder kurbanı olmuş eğlenceli bir şarkı olan "Up n' Down", romantik bir aşk şarkısı olarak seslendirilmesine karşın gereken hüzünü yakalayamadığı için sığ kalmış "He About to Lose Me", punk rock özentisi yavan "Don't Keep Me Waiting" ve büyük ihtimalle "Only Girl (In the World)" ün yaratıcıları Stargate prodüksiyonu olduğu için Rihanna esintileri içeren "Selfish". Japonya versiyonlarında ise adı gibi ürkütücü ama bir o kadar da hoş "Scary" yer almakta.]
Tavsiyeler: "Till the World Ends", "I Wanna Go", "Trip to Your Heart", "Gasoline", "Criminal"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder